sábado, 26 de junio de 2010

ENSALADA DE AMORODOS

Un mes cheo de emocións, cheo de cambios que se aveciñan e cheo de traballo, exames na escola de idiomas (que por certo aprobei), a fin de curso, as avaliacións (o máis difícil)... Cheo tamén de comidas, reunións, quedar con unhas e con outras. Un mes completo que fai que non estea tan metida no mundo blogueril, dame mágoa porque seguro que me perdo algunha delicia das que fan por aí as fantásticas blogueiras que acostumo visitar, tentarei poñerme ó día.


Os amorodos xa van escaseando e aínda tiña pendente esta receita. Poñela antes de que desaparezan porque senón ía quedar un pouco rara.
Otra receita frequiña e lixeira, ultimamente son case todas así, debe ser porque levo case un mes sen facer doces, que mono teño, pero agora a prohibición foi moi contundente e non é plan facer para min soa, así que terei que conformarme con estas receitas lexeiras, que non por elo malas ou desprezables, son todas estupendas. Esta xa fai bastante que a fixen, fíxena en máis dunha ocasión, gustoume moito desde que a vin no blogue "cocinando en mi isla amarilla" de alcantarisa. Fálteme un ingrediente, supoño que cambiará bastante, porque o ingredinte trátase de menta. Esta é a miña versión e está moi boa.


Ingredientes:
1 tomate
1 bola de mozarella
Fresas (non sei cantas, imos vendo)
Sal
Aceite
Glasé de vinagre de framboesa
Leituga, canónigos... (O que máis nos guste para acompañar)

Realización
- Primeiro pelamos e despebitamos os tomates
- Picamos en taquiños o tomate, a mozarella e as fresas (ou en láminas).
- Ponse un molde no centro do prato e primeiro colócase o tomate, logo a mozarella e por último as fresas. Cando colocamos cada capa salgamos un pouco e botámolle o aceite e unhas gotas do glasé.
- Arredor poñemos a leituga ou canónigos (para darlle o toque verde e para facela máis completa). Tamén salgamos, aceitamos e lle poñemos o glasé. Quitamos o molde con coidado.
- Está moi rica. Teño que confesar que despois da foto mesturei todo, alá vai a presentación.


Tamén a tomei con canónigos


lunes, 21 de junio de 2010

BERENXENAS PARMESANAS

Esta receita saqueina dun libro de dieta. Así que temos o blogue a dieta. Imos ver, digamos que é de dieta porque non é moi calórica polos seus ingredientes. Pero é coma todo, se se come moito como resultado temos máis calorías e non sei ata que punto xa a podemos denominar de dieta. Aseguro que non se come un pouco, está moi boa. Por engadidura invita a mollar pan.
Agora ben, se comemos unha ración normaliña e non mollamos con pan, temos unha receita perfecta para adapatala a calquera dieta.
estas cantidades dan para dúas racións, se facemos prato único e catro se temos un segundo prato.


Ingredientes
1 berenxena tirando a pequena (320 g)
1 ceboleta
1 dente de allo
2 culleradas de aceite
1 culleradiña de sal
Media culleradiña de azucre
400 g de tomate triturado
4 culleradas de queixo parmesano rilado
Mozarella en lonchas (un pouco máis de 100 g)
2 culleradas de perexil picado
Orégano
Pementa



Realización
-Cortamos en rodaxas de 1 cm a berenxena, poñémoslle un pouco de sal e metémolas no micro uns 2-3 minutos. Eu poño nun prato as que caiban e logo repito a operación ata que remato.
- Ó mesmo tempo podemos ir facendo o sofrito con dúas culleradas de aceite a ceboleta e o allo ben picadiños (eu fágoo na picadora). Cando estean pochados engadimos o tomate e deixamos que se consuma un pouco, engadimos un chisco de sal e outro chisco de azucre. Neste caso foi tomate triturado de bote, pero tamén podería ser con tomate natural e facer unha salsa de tomate natural.


- Cando estea a salsa rematada engadímoslle o perexil, o parmesano (deixando un pouco para esparexer pola superficie), o orégano e a pementa (estas dúas especias a gusto, eu poño pouco porque non son moito de especias)


- Nun molde para forno (o meu é de 20 x 20) dispoñemos os ingredientes da seguinte maneira: Un pouco de salsa no fondo, por encima a berenxena, logo a mozarella, salsa, berenxena, mozarella..., rematando con salsa.
- Esparexemos por encima un pouco de parmesano e metemos no forno prequentado a 180º durante 15-20 min)




miércoles, 16 de junio de 2010

TRENZA RECHEA DE CREMA DE XEMA E FROITOS SECOS

Esta receita non tiña pensado publicala, de momento, porque está en proceso de experimentación, non quere dicir que estea mal, todo o contrario, pero quería probar doutras maneiras, a ver se me quedaba mellor ou que diferenzas podería conseguir. Pero resulta que a fixen para levar ó cole o día do meu cumple e as miñas compis non están polas miñas experimentacións, queren a receita, xa! Gustoulles e non hai máis que experimentar (iso din elas). Ademais como era para ese día non puiden facer fotos como eu quero, so fixen unhas cuantas rápido antes de saír da casa e por encima so hai unha do corte que tampouco di moito, foi un cachiño que lle quitei do inicio e non se ve o recheo en condicións.
Amenazo con máis entregas ;)

SANY4406



Dicir que está boísima é pouco.
Esta trenza tenta emular a “trenza de Almudévar”. Como todas as miñas receitas esta tamén ten historia, que sería dunha receita sen historia? Por iso o da experimentación coa receita.
Pois ben, temos unha compañeira que no seu aniversario sempre nos leva unha trenza moi peculiar e moi, moi rica, riquísima, diría eu. Cada vez que imos buscar un anaco sae das bocas, cheas, por suposto, un sonoro, ummmmmmmm!!!
A última vez que a levou analiceina con detemento e tentei adiviñar como sería. Ademais outra compañeira identificouna como a trenza de Almudévar, que ela a tiña comprado nalgunha ocasión, pois viaxa por esas terras a miúdo. Alá que vou a San Google e escribo “trenza de Almudévar”. Non hai receitas, a receita propia non a hai. Parece ser que a creadora desta trenza é unha pastalaría chamada “La Tolosana”. Nalgunha páxina atopas os ingredientes que leva e incluso algo do proceso, pero sen especificar, nalgún foro tentaron emulala (con bastante éxito, por certo), como estou facendo eu, pero a auténtica non a hai, ademais hai moi pouca información. Tamén atopei un programa de radio, no que o propietario da mencionada panadería ou pastelería di os ingredientes e un pouco o procedemento, pero sen especificar demasiado e en cantidades industriais.
Da análise saquei que é unha masa fermentada, pero hoxaldrada, leva no seu interior unha crema que parece de xema, este dato está confirmado na información sacada de internet, e tamén froitos secos: noces, améndoa fileteada e pasas. Tamén ten unha capa por fóra de almíbar. Con estes datos e os sacados de internet poñémonos mans á obra.
Según nos conta o creador da receita, o proceso de elaboración é moi longo, fan unha fermentación lenta e lévalle tres días chegar ó resultado final, pero eu nun par de días amañei o asunto.
Fixen unha masa, máis ou menos ó meu xeito e tendo en conta o que nos contaba no programa de radio o creador. Logo fixen o pregues do hoxaldrado e por último o recheo e o almíbar. Ten as súas voltas, non cabe dúbida, pero está boísima e é coma todo, hai que estar pendente dela, pero tampouco dá tanto traballo, só estar pendente. Unhas das cousas nas que tiña máis dúbidas era no trenzado porque non son capaz de ver como pode ser, usei a intuición e a axuda da miña queridísima Puri, que me deu a idea final, e non saíu tan mal, a presenza é moi parecida á orixinal. Non lle collín o punto de todo, terei que seguir probando, aínda así está moi boa, moito, moito, eh!
Xa é a 2ª vez que a fago, na primeira quedoume mal o entrenzado (aí foi onde Puri me encendeu a bombilla), pero iso era o de menos porque tiña tan bo sabor. Non fixen o mesmo procedemento das dúas veces. A única diferenza é que na 1ª usei masa nai e na 2ª non. Da 1ª non hai fotos. Ó final poño os ingredintes da 1ª porque o resto do proceso é o mesmo.



Ingredientes
Da masa
550 grs de fariña de forza
200 ml de leite morna
50 grs de manteiga branda (a temperatura ambiente)
2 ovos
80 grs de azucre
10 grs de sal
1 sobre de levadura de panadería en po (maizena)
200 grs de manteiga para hoxaldrar (uso da president)
Recheo (non poño cantidades porque cando as colocamos no recheo vemos o que nos fai falta cando está cuberto e tamén vai un pouco a gusto)
Noces
Pasas
Améndoa en láminas
Crema de xema
150 gr de azucre
50 ml de auga
4 xemas de ovo
1 cullerada de maicena
Almíbar
80 grs de azucre glass
40 grs de auga



Elaboración
Masa
- Acordarse de sacar a tempo a manteiga para que vaia abrandando un pouco.
- Introducimos nun recipiente a fariña e mesturámola coa levadura. A continuación incorporamos manteiga partida en cubos e mesturamos coa fariña, fregándoa cos dedos ata que estea integrada (esto está copiado do método Bertinet e gustoume o proceso).
- Engadimos o azucre e o sal e mesturamos co anterior. Logo, os ovos batidos e o leite. Mesturamos un pouco o conxunto.
- Agora so queda amasar ata que se integre ben o conxunto. O amasado é longo, sobre uns 20 minutos. Necesitei poñer un pouco de fariña na superficie de traballo porque se me pegaba un pouco, pero a medida que a imos traballando xa vai adquirindo consistencia. Son fundamentais os golpes e o amasado dándolle moitas voltas. Todo ata que vexamos que a masa é elástica e lisa. Eu dividín a masa en dous, de peso igual, para facer dúas trenzas, hoxaldrei por separado, pero tamén se podería facer unha máis grande (o proceso é o mesmo)
- Facemos unha bóla (neste caso dúas), aplanámola un pouco e envolvémola en película de cociña. Gárdase na neveira durante unhas 5 ou 6 horas ou toda a noite, depende como nos cadre o proceso de elaboración e como nos organicemos.
- Retiramos a masa da neveira, qutámoslle o film e procedemos ó hoxaldrado. Primeiro estiramos a masa en forma de rectángulo, nunha superficie lixeiramente enfariñada. A manteiga tamén a podemos estirar un pouco, metida no medio de dous papel film. Poñemos a manteiga no medio da masa e dobramos en tres (1º o extremo que está máis lonxe de nós e logo o outro por encima). Xiramos a masa 90º (quedando o extremo á nosa dereita) e estiramos co rodillo, volvemos a facer o procedemento anterior. Gardamos na neveira envolto en film. Así tres veces, con repousos na neveira de unha hora ou máis (tampouco pasa nada se é máis). Eu con isto do hoxaldrado vou tolear. Confeso que pasei moitas horas mirando o procedemento, consultei varios blogues de xente experta e cada un ó seu xeito. Mirei no blogue de Pami, Unodedos, en i.recetas, en webos fritos. No de i-recetas encontrei dous procedementos distintos con masa fermentada, unhas veces empregan voltas simples e outras sinxelas (que non é o mesmo, simple, é so dobrando unha vez, á metade e sinxela é en tres) e outras veces con voltas sinxelas. Se miras en you tube e pos “elaboración del hojaldre” ou simplemente “hojaldre”, saen multitude de vídeos, cada un como quere. E digo eu, cal é a forma correcta? Toléanme. Eu creo que hai que dobrar, dar voltas e listo, sempre xirando a masa sempre para o mesmo lado. Coma sempre son unha ignorante que non entendo este tipo de cousas, o caso é que mires onde mires parece que ese é o método, que se non é así que non vai saír e resulta que lle sae a todos. Se alguén ten unha explicación para todo isto, que mo diga, por favor.
- A superficie de traballo debe estar o máis fría posible. Eu uso un recipiente cerrado que contén xeo para pasarlle á superficie e para tocar coas mans, tamén deben estar o máis frías posible.

Crema de xema (sacada de webos fritos)
- Facer un almíbar coa auga e o azucre nun cazo. Deixar cocer uns 5 minutos e retirar do lume para que se amorne.
- Preparamos un recipiente con auga moi fría ou con auga con xeo, no cal poida caber o cazo no que facemos a crema de xema.
- Mesturar as xemas coa maicena nun cazo, e remover ben cunhas varillas.
- Pór o cazo das xemas ao lume, con temperatura moi baixa engadir o almíbar pouco a pouco caendo coma un fío, e remover coas varillas ata que espese (hai qe ter paciencia porque tarda bastante. Eu vou subindo pouco a pouco a temperatura, ata que consigo que espese, non subo de 5 (a miña inducción ten 9 de máximo), en canto vexo que empeza a burbullar un pouco baixo e sigo remexendo ata que espese).
5. Retirar do lume a crema de xemas. Meter o cazo onde as fixemos dentro do recipiente maior con auga fría, e seguir dándolle voltas. Con isto conseguimos que se arrefríe rapidamente, teña unha bonita cor e non se oxide.

Almíbar
- Poñemos todo a quentar e deixámolo burbullar uns cinco minutos. Facémolo cando case esteamos a punto de sacar a trenza do forno.

Montaxe da trenza
- Estiramos a masa en formade rectángulo, cortamos pola metade, pola parte máis larga, deixándoa un pouco unida na parte superior e procedemos a incorporar o recheo. Untamos a metade de cada unha das dúas metades coa crema de xema (na zonas que están na parte do corte central que fixemos) e por encima poñemos as pasas, as noces troceadas e as améndoas (non puxen cantidades destes tres ingredientes porque serán suficientes cando cubramos a supeficie).
- Dobramos a masa sen recheo encima do recheo cara o centro. Cruzamos as dúas partes tratando que a abertura quede cara arriba para que o recheo non se saia. (na proxima poñerei fotos)
- Introducímola trenza na bandexa de forno cuberta con papel de forno
- Deixamos levedar, tapado con un film ata que duplique o volume, unhas dúas ou tres horas ou incluso catro porque temos que ter en conta que tratamos con unha masa fría (tamén depende da calor da cociña).
- Pintámola con ovo batido e decoramos con améndoa laminada (se se quere).
- Prequetamos o forno a 180º. Logo cando introducín a trenza baixeino a 170º durante 45 minutos (nisto cada un debe saber como é o seu forno).
- Cando saia do forno pintamos co almíbar que fixemos mentras se forneaba.

SANY4423

Ingredientes do 1º intento
Masa nai, pé de masa, esponxa
150 grs de fariña de forza
100 ml de auga morna
1 culleradiña de levadura de panadería en po (marca maizena)
Masa
400 grs de fariña de forza (pode facer falta un pouco máis se vemos que está moi pegañenta a masa, pero non máis de 50 grs)
100 ml de leite morna
50 grs de manteiga branda (a temperatura ambiente)
2 ovos
80 grs de azucre
10 grs de sal
O que queda do sobre de levadura de panadería en po (maizena)
150 grs de manteiga para hoxaldrar

sábado, 12 de junio de 2010

ENSALADA COROA DE AMORODOS

Hoxe unha ensaladiña. A verdade é que é tan bonita que da pena comela. O que me pregunto é como algunha xente pode ter tanta imaxinación e tanta creatividade, a min nunca se me ocurriría, pero foi verlla e Carmen de Dulces bocados e querer copiala, dito e feito. Teño que confesar a miña admiración por esta muller, cada entrada é un auténtico deleite para os sentidos, cada entrada supera a anterior, sempre penso que será imposible e conségueo. Cando fixen a ensalada quedei un anaco mirando para ela e non puiden remediar a tentación de fotografala. Pareceume un atrevemento pola miña parte publicala dado que era unha imitación moi descarada, por iso pedinlle permiso a Carmen e concedeumo. Xa sei que despois de ver as súas fotos e as súas presentacións aquí perde un pouco, fixen o que puiden dentro da miña humildade.
A combinación de sabores é espectacular. Ademais non quero pensar a cara que lle pode quedar ós invitados se lle pos esta ensalada diante...




Ingredientes
5 amorodos (depende do tamaño)
200 gr. de requeixo
30 gr. de xamón serrano
Leituga
Sementes de sésamo tostadas
Vinagreta de mel (unha vinagreta como se acostume a facer con aceite, vinagre e sal, engádeselle unha culleradiña de mel)


Preparación:
- Preparamos a vinagreta de mel: metemos todos os ingredientes nun vaso e batemos un pouco con un garfo)
- Pomos no prato unha cullerada de vinagreta de mel. A continuación colocamos un aro de molde e imos poñendo os ingredientes: no fondo o requeixo cubríndoo ben, podemos esmagalo con unha culler.
- Cortamos os amorodos pola metade e ímolos colocando ao redor do aro enganchándoos sobre o queixo.
- No oco que queda no centro, poñemos as follas de leituga (con canónigos tamén ten que estar moi ben, para min seguro que mellor porque me gustan moito, pero o que tiña na casa era leituga)
- Regamos cun pouquiño de vinagreta e encima pomos o xamón cortado en anaquiños finos. Deixamos caer unhas sementes de sésamo.
- Retiramos con coidado o aro e listo.
- Decorei o prato con glassé de vinagre de frambuesa.



sábado, 5 de junio de 2010

BARRIÑAS E BOLIÑOS DE QUEIXO CREMA

...Os mellores, sen dúbida.
Dignos de ser probados. Non vou a negar que os de nata e os de manteiga teñen gran sabor, pero estes teñen un toque de sabor especial, non o podo describir, queda un gusto no padal moi agradable. Cando publiquei os de iogur, Nytta de Dulce algodón preguntábame cales eran os mellores eu non lle contestei porque xa probara estes e agora xa o podo dicir.
Como xa comentei vou combinando os ingredientes a partir do pan de Viena de Richard Bertinet. Cando fixen os de iogur pregunteime como estarían con queixo crema. Uns días despois vinlle a Hilmar de Mis recetas favoritas un pan de molde co citado ingrediente, entón no meu afán de ter a exclusiva, deime conta de que todo está inventado e que a varios ó mesmo tempo podemos ter ideas similares. Encántame todo o que publica Hilmar, son a súa fan nº 1, fai uns pans que me deixan pegada á pantalla, bueno e outras cousas que non son pan tamén. Pero cando publicou o seu pan de queixo, non o lin porque non quería contaminar a miña idea e se leo a súa receita seguro que caio en copiala e non quería, quería facer as miñas combinacións (confeso que unha vez que fixen o meu fun ler o seu, que está estupendo e que non descarto facer). Todo este rollo para dicir que non o copiei.


Xa sei que son unha pesada co dos pans, xa é vicio. Agora xa non hai máis ideas á vista. Teño unha, a máis sinxela de todas, aínda que non a farei de momento.
Esta receita xa a elaborei dúas veces, altamente recomendable, animo a todo o mundo a probala. A primeira vez que o fixen non tiña moitas ganas de amasar e amasei menos do normal, quedou a miga algo máis compacta, pero igual de tenra e con un sabor moi bo. A segunda vez tiña un mal día, un día cheo de rabia, e amasei moi forte para descargar todo o malo que levaba dentro e amasei moito, quedou unha miga moi, moi esponxada, pero non por elo máis saborosa. Recomendo o queixo philadephia, a segunda vez empreguei unha marca branca e o sabor era mellor o dos primeiros, o cal non quere dicir que o dos segundos fose malo, todo o contrario, pero os primeiros tiñan un puntiño de sabor moi especial.

Esta é a miga dos primeiros que fixen, pódese comprobar que está máis apretadiña ca a dos últimos, que son os da última foto

Ingredientes
750 grs fariña de forza
80 grs manteiga
300 grs de queixo crema
200 ml de leite morno
2 ovos, deixando para pintar
25 grs de levadura fresca ou 2 sobres de levadura de panadería vahiné (son 9,2 g)
5 culleradas de azucre
2 culleradiñas de sal




Elaboración (é o mesmo procedemento que o do pan de Viena de Richard Bertinet, pero cos levedados que propón Xavier Barriga.)
Sacar a manteiga con tempo para que se vaia abrandando un pouco.
- Xuntar a levadura coa fariña, se fose fresca habería que fregala fariña co fermento coa axuda das xemas dos dedos coma se se estivese preparando unhas faragullas.
- Cortar a manteiga en trociños e fregala tamén coa fariña ata que estea ben integrada.
- Quentar un pouco o leite no micro, so a temperatura corporal. Incorporarlle o queixo e mesturar, fíxeno co batedor eléctrico.
- Engadir o azucre e o sal, á fariña, e mesturar. Logo engadir os ovos batidos, o leite e o queixo. Soster o conco cunha man mentres lle dá a volta e mesturar os ingredientes coa outra (pódese usar unha rasqueta para mesturar, pero eu non teño) durante 2-3 minutos, ata que a masa comece a formarse.



- Pasamos a masa á superficie de traballo, sen fariña nin nada. Está pegañenta, pero non se pega en exceso ás mans.
- Traballei a masa tal e como nos mostra Richard Bertinet no vídeo. Quedará unha masa homoxénea e manexable.
- Enfariñar lixeiramente a superficie de traballo. Agora é cando ven a técnica de Xavier Barriga. Fixen tal cal coma no vídeo, primeiro separamos porcións de masa do tamaño que queiramos que sexan os boliños, aplastámolos contra a superficie e enrolámolos, logo coa palma da man contra a superficie facemos bólas. Deixeinos repousar uns 20 minutos, tapados con un trapo. Logo deilles a forma, neste caso de barriñas e boliños redondos.
- Facémoslle uns cortes. Deixámolos levedar durante hora e media (co tempo que temos agora xa non fai falta tanto tempo de lévedo como no inverno), tapámolos con un pano.



- Pincelar con ovo batido, se se quere, neste caso deixeino dos dous iniciais (deixo un pouco de ovo dos que lle poño á masa e logo engádolle un chorro de leite.)
- Meter no forno prequentado a 180º. Cando os metín dentro baixeino a 170º. Estiveron 20 minutos. Os últimos cinco minutos con papel de prata por encima para que non se tostar de máis.

Estes son os segundos con unha miga máis aberta. A miga non ten nada que ver co sabor.




miércoles, 2 de junio de 2010

TRONCO DE ESPINACAS CON QUEIXO E SALMÓN

Este tronco de espinacas é bastante popular pola blogosfera, son moitos os blogues que xa o publicaron. A verdade é que é ben bonito. Ademais fácil de facer e un bocado diferente. Xa fai tempo que o fixen, creo que foi polo Nadal, pero o outro día falando con Marisa, outra das miñas compis (teño unhas compis que non as merezo) prometinlle publicala para que ela faga experimentos. Aí vai Marisiña, xa me contarás.
Que ninguén se ofenda porque non sei exactamente de onde saquei a receita, tíñaa en pendentes e non anotei a fonte, pero son todos máis ou menos iguais. Algúns baten as claras a punto de neve, eu optei pola versión máis fácil.
Queríalle facer unhas fotos ó corte, pero xa non me deu tempo. Nin tampouco lle fixen decoración bonita, foi visto e non visto.



Ingredientes
500 gr. de espinacas (usei das frescas que veñen en bolsa)
4 ovos
25 gr. de margarina
100 gr. de queixo raiado ou en po (o meu era en po)
200 gr. de salmón afumado
300 gr. de queixo Philadelphia



Realización
- Pomos nun recipiente de cristal, apto para micro, as espinacas, 10 minutos, depende da potencia, o meu é de 700 w. Ata que vexamos que van abrandando, debemos miralas e removelas de vez en cando.
- Sacámolas, engadímoslle a margarina e co mesmo calor residual das espinacas removémolas ben para que se funda a margarina.
- Engadimos os 4 ovos, salpimentamos e batémolo co batidor eléctrico.
- Agora pómoslle un pouco de queixo raiado, mesturamos ben e só nos queda poñémolo na bandexa do forno, cuberta con papel de forno, ben estendido, en forma de prancha.
- Metémolo no forno que teremos prequentado a 180º durante 15 ou 20 minutos, xa dependendo do forno de cada un, ó tocarlle co dedo xa vemos cando está feito.
- Cando o saquemos do forno, quitámoslle o papel, deixámolo arrefriar sobre unha grella para que non se humedeza. Por aí lin de todo. O típico nestes casos á hora de enrolar a prancha é enrolala con un trapo húmido, enrolar con papel de forno... De feito eu tamén o fixen, cubrín a prancha de espinacas con papel de forno húmido e logo enroleino para que collera forma, pero esta prancha pódeselle facer o que se lle queira, non rompe. Con arrefrialo encima dunha grella chega.
- Unha vez frío, pomos papel filme sobre a encimera. Encima a prancha de espinacas xa fría.
- Untámolo ben con Philadelphia e cubrimos co salmón afumado.
- Enrolamos axudándonos co film e deixámolo envolto nel, ben apretado.
- Metemos na neveira. Mellor se o deixamos de un día para outro.
- Nós comémolo acompañado de salsa de tomate caseira quente. Quedáballe moi ben e quitáballe o frío da neveira (era un día algo frío).

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...