domingo, 31 de julio de 2011

MADALENAS DE AMÉNDOA

MAGDALENAS DE ALMENDRA
Veña, outra de madalenas, que non se diga que non hai variedade. Si que a hai e moi boa. Estas madalenas son unha auténtica pasada de boas que están, deliciosas é pouco, ademais tan esponxosas, creo que nas fotos pódese apreciar ben. E como non, copiadiñas, e outra vez de María de Una pincelada en la cocina, son xa varias as receitas que lle copiei porque ela váleo e punto.
Cando publiquei as de Xabier Barriga e dixen aquilo de que "nin fu, nin fa", pois María suxeriume estas e boa suxestión. Só as fixen unha vez, pero non creo que tarde en volver facelas, na casa gustaron moito, eu creo que de momento case diría, que as mellores, sen desmerecer a ningunha. Algún día farei un ranking de madalenas.
Imos coa receita.

En castellano
Venga, otra de magdalenas, que no se diga que no hay variedad. Si que la hay y muy buena. Estas magdalenas son una auténtica pasada de buenas que están, deliciosas es poco, además tan esponjosas, creo que en las fotos se puede apreciar bien. Y como no, copiaditas, y otra vez de María de Una pincelada en la cocina, son ya varias las recetas que le he copiado porque ella lo vale y punto.
Cuando publiqué las de Xabier Barriga y dije aquello de que "ni fu, ni fa", pues María me sugirió estas y buena sugerencia, si señor. Solo las hice una vez, pero no creo que tarde en volver a hacerlas, en casa gustaron mucho, yo creo que de momento casi diría, que las mejores, sin desmerecer a ninguna. Algún día haré un ranking de magdalenas.
Vamos con la receta.



Ingredientes
180 gr de fariña de repostería
150 gr de azucre (ela pon 180) (ás veces engado un par de culleradas de sirope de ágave)
3 ovos medianos
190 ml de aceite de oliva suave ou xirasol
60 ml de leite enteiro (eu póñoa desnatada)
1 sobre de fermento tipo Royal
30 gr de améndoa moída
1 cullerada de raiadura de laranxa (ou de limón ou esencia)
un chisco de sal (non lle poño)
Un pouco de azucre para poñerlle por encima

En castellano
Ingredientes
180 gr de harina de repostería
150 gr de azúcar (ella pone 180) (a veces añado un par de cucharadas de sirope de ágave)
3 huevos medianos
190 ml de aceite de oliva suave o girasol
60 ml de leche entera (yo la pongo desnatada)
1 sobre de levadura tipo Royal
30 gr de almendra molida
1 cucharada de ralladura de naranja (o de limón o esencia)
una pizca de sal (no le pongo)
Un poco de azúcar para poner por encima



Preparación:
- Cunhas varillas eléctricas batemos nun bol os ovos co azucre, a máxima velocidade ata que queden lixeiramente escumosos e branqueen un pouco.
- Engadimos o leite e o aceite aos poucos e continuamos batendo a velocidade media un par de minutos.
- Tamizamos a fariña xunto co fermento e incorporámoslla aos poucos á mestura anterior, removemos ben coa batedora a menor velocidade para non salpicar.
- Engadimos a améndoa moída e a raiadura de laranxa ( de limón, ou a esencia), mesturamos ben todo.
- Cubrimos o bol con papel filme e introducímolo na neveira unhas 2 horas ou máis (desta forma quedarán máis esponxosas e cun sabor máis intenso)
- Transcorrido ese tempo, acendemos o forno para que se vaia quentando a 220º
- Collemos uns moldes ríxidos e situámolos nunha bandexa de forno, poden ser de silicona ou unhas flaneiras de aluminio... (eu uso flaneras de aluminio) colocámoslle dentro unha cápsula para madalenas.
- Enchemos con axuda dunha culler os moldes coa masa ata case o bordo, pero sen chegar do todo e lle espolvoreamos un chisco de azucre por encima (o azucre podemos aromatizarlo con raiadura de limón ou de laranxa, isto foi unha suxestión que me fixo Sonia de L´exquisit.)
- Introducimos a bandexa no forno xa prequentado e baixámolo a 200º, deixámolas a esa temperatura uns 20 min aprox.
- Para saber se xa están listas antes de sacalas do forno picámolas cun escarvadentes ou unha brocheta e comprobamos que saia limpa.
- Retirámolas do forno, deixamos un par de minutos para que se amornen e extraémolas das flaneiras e deixámolas arrefriar. Gardadas nun bote hermético ou nunha lata duran varios días.




 

En castellano
Preparación:
- Con unas varillas eléctricas batimos en un bol los huevos con el azúcar, a máxima velocidad hasta que queden ligeramente espumosos y blanqueen un poco.
- Añadimos la leche y el aceite poco a poco y continuamos batiendo a velocidad media un par de minutos.
- Tamizamos la harina junto con la levadura y se la incorporamos poco a poco a la mezcla anterior, removemos bien con la batidora a menor velocidad para no salpicar.
- Añadimos la almendra molida y la ralladura de naranja ( de limón, o la esencia), mezclamos bien todo
- Cubrimos el bol con papel film y lo introducimos en la nevera unas 2 horas o más (de esta forma quedarán más esponjosas y con un sabor más intenso)
- Transcurrido ese tiempo, encendemos el horno para que se vaya calentando a 220º
- Cogemos unos moldes rígidos y los situamos en una bandeja de horno, pueden ser de silicona o unas flaneras de aluminio... (yo uso flaneras de aluminio) le colocamos dentro de cada uno una cápsula para magdalenas.
- Llenamos con ayuda de una cuchara los moldes con la masa hasta casi el borde, pero sin llegar del todo y le espolvoreamos una pizca de azúcar por encima (el azúcar podemos aromatizarlo con ralladura de limón o de naranja, esto fue una sugerencia que me hizo Sonia de L´exquisit.)
- Introducimos la bandeja en el horno ya precalentado y lo bajamos a 200º sin aire, las dejamos a esa temperatura unos 20 min aprox.
- Para saber si ya están listas antes de sacarlas del horno las pinchamos con un palillo o una brocheta y comprobamos que salga limpia.
- Las retiramos del horno, dejamos un par de minutos para que se templen y las extraemos de las flaneras y las dejamos enfriar. Guardadas en un bote hermético o en una lata duran varios días.



jueves, 28 de julio de 2011

PASTEL DE PAVO CON CORAZÓN DE PATACA

PASTEL DE PAVO CON CORAZÓN DE PATATA
Unha salgadiña, que xa toca. Esta copieilla á miña nai que á súa vez lla copiou a Arguiñano. A meus pais gústalles ver todos os programas de cociña que pon pola tele e se a receita lles gusta ao día seguinte fana, pero nunca apuntan, quedan coa receita e ao seu xeito fana. Un domingo, dos que vou comer a casa, tiñan este pastel e gustoume moito. Como hoxe en día non temos problema se nos perdemos un programa de tele, pois o busquei en internet e xa temos a receita completa. A miña nai non lle puxo olivas, nin tomate seco, as olivas esquecéronselle e o tomate non o tiña. Eu tampouco lle puxen tomate seco porque non o atopei nos super do pobo, en substitución púxenlle unha cullerada de salsa de tomate. Creo que o meu quedou máis húmedo que o que fai el, dado que usei un ovo (aínda que era moi pequeniño, de galiñas novas) para unha ración e el usou tamén un ovo para catro racións e eu por encima póñolle a salsa de tomate que tamén é líquido. O único que sei é que está moi bo.
Poño o enlace para ver os vídeos, non necesitaría redactar a receita porque xa está máis que explicada. É unha ración, pero penso que pode dar para dous comensais, é moi completa.
En castellano
Una saladita, que ya toca. Esta se la copié a mi madre que a su vez se la copió a Arguiñano. A mis padre les gusta ver todos los programas de cocina que ponen por la tele y si la receta les gusta al día siguiente la hacen , pero nunca apuntan, se quedan con la receta y a su manera la hacen. Un domingo, de los que voy a comer a casa tenían este pastel y me gustó mucho. Como hoy en día no tenemos problema si nos perdemos un programa de tele, pues lo busqué en internet y ya tenemos la receta completa. Mi madre no le puso aceitunas, ni tomate seco, las aceitunas se le olvidaron y el tomate no lo tenía. Yo tampoco le puse tomate seco porque no lo encontré en los super del pueblo, en sustitución le puse una cucharada de salsa de tomate. Creo que el mío quedó más humedo que el que hace él, dado que usé un huevo (aunque era muy pequeñito, de gallinas jóvencitas) para una ración y él usó también un huevo para cuatro raciones y yo por encima le pongo la salsa de tomate que también es líquido. Lo único que se es que está muy bueno.
Es una ración, pero pienso que puede dar para dos comensales, es muy completa.



Ingredientes (para unha ración completa)
300 gr. de carne de pavo picada
2 patacas medianas
1 cebola pequena
1/2 pemento verde pequeno
1 dente de allo
1 cullerada de tomate frito (na receita orixinal son tomates secos)
7 olivas
1 ovo pequeno
4 lonchas de touciño afumado (finas)
aceite de oliva
sal
perexil
En castellano
Ingredientes (para una ración completita)
300 gr. de carne de pavo picada
2 patatas medianas
1 cebolla pequeña
1/2 pimiento verde pequeño
1 diente de ajo
1 cucharada de tomate frito (en la receta original son tomates secos)
7 aceitunas
1 huevo pequeño
4 lonchas de panceta ahumada (finas)
aceite de oliva
sal
perejil




Elaboración:
- Picar finiños a cebola e o allo, eu fágoo na picadora, tamén se pode facer en xuliana, iso vai a gusto. Rustrilo.
- Agregar o pemento cortado en tiras, darlle unhas voltas. Introducir as patacas peladas e cortadas en rodaxas finas. Fritir o conxunto a lume moderado. Escurrer e reservar.
- Colocar nun recipiente a carne picada, as olivas picaditas e a cullerada de salsa de tomate (ou os tomates secos). Engadir o ovo, perexil picado e mesturar todo ben.
- Colocar 4 lonchas de touciño cruzadas en moldes (que colguen as lonchas por fóra do molde). Eu fíxeno cun aro de emplatar, ao cal, cúbrolle a parte inferior con papel de prata, Arguiñano ten uns moldes desmontables individuais, ideais). Tamén se pode facer nun molde grande se é para varios comensais.
- Encher a base cunha boa capa de carne (presionar cunha culler para cubrir ben o fondo), colocar encima unha capa de pataca e rematar con outra capa de carne ata que chegue ao bordo do molde. Presionar ben, tapar coas tiras de touciño entrefebrado que quedaban fóra do molde e fornear a 200 º C, durante media hora.
- Eu acompañeino con repolo cocido que logo pasei pola sartén con unha loncha de panceta que me sobrou. Miña nai, ao igual que Arguiñano, acompañouno con brecol.


Este foi o que fixo miña nai, en tamaño máis familiar. Este fue el que hizo mi madre en tamaño más familiar.


En castellano
Elaboración:
- Picar finamente el ajo y la cebolla, yo lo hago en la picadora, también puede ser en juliana, a gusto. Pochar.
- Agregar el pimiento cortado en tiras, darle unas vueltas. Introducir las patatas peladas y cortadas en rodajas finas. Freír el conjunto a fuego moderado. Escurrir y reservar.
- Colocar en un cuenco la carne picada, las aceitunas picaditas y la cucharada de salsa de tomate (o los tomates secos). Añadir el huevo, perejil picado y mezclar todo bien.
- Colocar 4 lonchas de panceta cruzadas en moldes (que cuelguen las lonchas por fuera del molde). Yo lo hice con un aro de emplatar, al cual, le cubro la parte inferior con papel de plata, Arguiñano tiene unos moldes desmontables individuales, ideales). También podemos hacerlo en un molde desmontable más grande si es para varios comensales.
- Rellenar la base con una buena capa de carne (presionar con una cuchara para cubrir bien el fondo), colocar encima una capa de patata y terminar con otra capa de carne hasta que llegue al borde del molde. Presionar bien, tapar con las tiras de panceta que quedaban fuera del molde y hornear a 200 º C, durante media hora.
- Yo lo acompañe con repollo cocido que pasé por la sartén con una loncha de panceta que me sobró. Mi madre, al igual que Arguiñano, lo acompañó con brecol.

lunes, 25 de julio de 2011

GALLETAS TIPO DIGESTIVE DE AVEA

GALLETAS TIPO DIGESTIVE DE AVENA
Pois nada que son unha copiona sen remedio, o meu blogue non achega, só recompila, e máis que recompilaría, porque hai taaaaaantas cousas que me gustaría facer, pero é imposible, son demasiadas, fisicamente non é posible, quedareime coas ganas.
Estas galletas aínda que levan manteiga gustáronme moito, polo sinxelas e rápidas e porque a avea, encántame. Saen unhas galletas cruxentes e deliciosas.
A quen llas copiei? Pois a Lucía, do blogue "Radiando peluches", que sempre nos pon receitiñas do máis interesante.
... e sigo coas miñas propostas de galletas e madalenas ou muffins, propostas individuais para meter nunha lata e desgustar todas a semana. Fóra á bolería industrial!!!!!
En castellano
Pues nada que soy una copiona sin remedio, mi blog no aporta, solo recopila, y más que recopilaría, porque hay taaaaaantas cosas que me gustaría hacer, pero es imposible, son demasiadas, fisicamente no es posible, me quedaré con las ganas.
Estas aunque llevan mantequilla me gustaron mucho, por lo sencillas y rápidas y porque la avena, me encanta. Salen unas galletas crujientes y deliciosas.
A quien se las copié? Pues a Lucía, del blog "Radiando peluches", que siempre nos pone recetitas de lo más interesante.
... y sigo con mis propuestas individuales de galletas y magdalenas o muffins. Propuestas para meter en una lata y degustar toda la semana. Fuera a la bollería industrial!!!



Ingredientes
120 g manteiga
90 g azucre moreno 
120 g fariña de trigo integral
120 g avea (eu puxen salvado de avea)
En castellano
Ingredientes
120 g mantequilla
90 g azúcar moreno
120 g harina de trigo integral
120 g avena (yo puse salvado de avena)


 

Preparación
- Sacar a manteiga con tempo, para que estea blandiña. Se fago as galletas pola mañá, saco a manteiga pola noite.
- Montar a manteiga co azucre nun conco. Agregar a fariña e a avea, e mesturar coas mans ata que quede unha masa suave.
- Cubrir e refrigerar polo menos unha hora, para que a masa se endureza e sexa máis fácil de estirar.
- Estirar un pouco de masa (0.5 cm de espesor) sobre unha superficie, digo un pouco de masa porque é moi quebradiza e rompe con facilidade, é máis fácil e cómodo collendo cantidades pequenas de masa e cortala cun cortapastas redondo de bordos lisos. Repetir a mesma operación con toda a masa. Refrixerar durante 20 minutos.
- Fornear as galletas durante 15 minutos en forno prequentado a 180º ou ata que estean lixeiramente douradas. Deixalas arrefriar na bandexa durante 5 minutos, é necesario porque se se sacan en quente rompen. E transferilas a unha grella para que se arrefríen totalmente.



En castellano
Preparación
- Sacar la mantequilla con tiempo, para que esté blandita. Si hago las galletas por la mañana, saco la mantequilla por la noche.
- Montar la mantequilla con el azúcar en un cuenco. Agregar la harina y la avena, y mezclar con las manos hasta que quede una masa suave.
- Cubrir y refrigerar por al menos una hora, para que la masa endurezca y sea máis fácil al formara las galletas.
- Estirar un poco de masa (0.5 cm de espesor) sobre una superficie, digo un poco de masa porque es muy quebradiza y se rompe con facilidad, es más fácil y cómodo cogiendo cantidades pequeñas de masa y cortarla con un cortapastas redondo de bordes lisos. Repetir la misma operación con toda la masa. Refrigerar durante 20 minutos.
- Hornear las galletas durante 15 minutos en horno precalentado a 180º o hasta que estén ligeramente doradas. Dejarlas enfriar en las bandejas durante 5 minutos, es necesario porque si se sacan en caliente se rompen. Y transferirlas a una rejilla para que se enfríen totalmente.







viernes, 22 de julio de 2011

MUFFINS AFTER EIGHT (SEN GRAXA)

MUFFINS AFTER EIGHT (SIN GRASA)
Estou tan emocionada con esta receita que tiña que compartila, xa!, é a máis recente e unha das mellores que probei. O compañeiro blogueiro Manu, do blogue, Cervexeando, ofrécenos as receitas dun libro (Red Velvet Chocolate Heartache) que comprou recentemente nunha viaxe a Londres, bendito libro se todas as receitas son coma esta. En canto vin estes muffins souben que os faría, o que non sabía era o que me estaba perdendo, sei que os repetirei moitas veces. De todos os doces que fixen é o máis san, sen gluten, sen lactosa, sen graxas e por encima delicioso. El xa publicou outras dúas receitas dese libro e por suposto que as copiarei. Grazas Manu pola túa xenerosidade e por descubrirnos unha chea de cousas interesantes.
E sen máis dilación vou coa receita.




En castellano
Estoy tan emocionada con esta receta que tenía que compartila, ya!, es la más reciente y una de las mejores que he probado. El compañero bloguero Manu, del blog, Cervexeando, nos ofrece las recetas de un libro (Red Velvet Chocolate Heartache) que compró recientemente en un viaje a Londres, bendito libro si todas las recetas son como esta. En cuanto vi estos muffins supe que los haría, lo que no sabía era lo que me estaba perdiendo, se que los repetiré muchas veces. De todos los dulces que he hecho es EL más sano, sin gluten, sin lactosa, sin grasas y por encima delicioso. Él ya ha publicado otras dos recetas de ese libro y por supuesto que las copiaré. Gracias Manu por tu generosidad y por descubrirnos un montón de cosas interesantes.
Y sin más dilación voy con la receta.
Manu también tiene su blog en castellano



Ingredientes
- 2 ovos medianos
- 160 g de azucre (eu puxen un pouco menos, sobre 150)
- 200 g de cabaciño, pelada e finamente triturada
- 90 g de fariña de arroz
- 100 g de fariña de améndoas (améndoa triturada)
- 2 culleradiñas de cacao en po (puxen dúas culleradas rasas, quería que quedaran máis escuros)
- Unhas pingas de extracto de menta,como non tiña puxen unhas 12 follas de menta fresca triturada.
- 4 g de fermento (royal ou similar)- Un chisco de sal (non puxen)
- 100 g de chocolate con menta, en anaquiños (de lindt)
En castellano
Ingredientes
- 2 huevos medianos
- 160 g de azúcar (puxen un pouco menos, sobre 150)
- 200 g de calabacín, pelado y finamente triturado
- 90 g de harina de arroz
- 100 g de harina de almendras (almendra triturada)
- 2 cucharaditas de cacao en polvo (puxe dos cucharadas rasas, quería que quedara más oscuro)
- Unas gotas de extracto de menta,como no tenía puse unas 12 hojas de menta fresca finamente triturada
- 4 g de levadura  (tipo royal)- Una pizca de sal (no puse)
- 100 g de chocolate con menta, en trocitos (de lindt)



Preparación
- Bátense os ovos e o azucre ata que teñan unha cor pálida e dobren en volume.
- Rélase finamente ou tritúrase o cabaciño (eu fágoo na picadora), engádese á mestura de ovos e azucre e vólvese a bater, esta vez con varillas manuais. Engádense á mestura anterior a fariña de arroz, a fariña de améndoas, o cacao en po, o extracto de menta ou a menta fresca finamente triturada, o fermento e o sal. Mestúrase todo ben.
- Engádense os anaquiños de chocolate e vólvese a mesturar todo de forma que queden ben repartidos pola masa.
- Introducir a masa nas cápsulas de papel, coa axuda dunha culler, que temos introducidas nunhas flaneiras. A masa non debe chegar ao borde da cápsula.
- Meter ao forno prequentado a 200º, báixase a 180º ao metelas no forno, uns 30 minutos aproximadamente.
Saíron 13 



En castellano
Preparación
- Se baten los huevos y el azúcar hasta que tengan un color pálido y hayan doblado en volumen.
- Se ralla fino o se tritura el calabacín (yo lo hago en la picadora), se añade a la mezcla de huevos y azúcar y se vuelve a batir, esta vez con varillas manuales. Se añaden a la mezcla anterior la harina de arroz, la harina de almendras, el cacao en polvo, el extracto de menta o las hojas de menta fresca finamente trituradas, la levadura y la sal. Se mezcla todo bien.
- Se añaden los trocitos de chocolate y se vuelve a mezclar todo de forma que queden bien repartidos por la masa.
- Introducir la masa en las cápsulas de papel, con ayuda de una cuchara, que previamente hemos depositado en el interior de unas flaneras, sin que, la masa, llegue totalmente al borde de la cápsula.
- Meter al horno precalentado a 200º, se baja a 180º al meterlas en el horno, unos 30 minutos aproximadamente.

Salieron 13.



sábado, 16 de julio de 2011

MADALENAS ESPONXOSAS

MAGDALENAS ESPOJOSAS
...ou máis coñecidas como Drapet, creo que en honra á súa creadora ou descubridora.

Son tantas as receitas que teño pendentes que non sei por onde empezar. Todas as semanas fago algo invidual para ter nunha caixiña e ir comendo durante a semana. Normalmente fago unha de galletas e outra de madalenas ou muffins. Circulo pola rede á caza e captura de receitiñas e a verdade é que hai moita variedade e moi rica, iso que descarto o que leva manteiga ou nata, hai un mundo alternativo moi saudable e rico. Intentarei ir publicando para que non se me escape nada.
Estas madalenas non son do máis saudable que fago, pero son tan ricas que xa as repetín tres veces.
Cando publiquei as de Xabier Barriga e comentei que nin fu, nin fa, houbo algunha blogueira que me fixo suxestións e unha delas foi Sebair, suxeríame, precisamente, estas madalenas, nunca me fixara, pero unha vez que mo dixo ela, vinas en multitude de blogues. A última foi no blog "Uhmm, que rico!!" e sen máis dilación dispúxenme a facelas. Todo o mundo fala marabillas delas e merécense eses halagos porque son realmente esponxadas e ricas.
A segunda vez que as fixen tiven un axudante de excepción, un amiguiño meu de catro anos, o cal me fai pasar uns momentos moi agradables e divertidos. A el gustoulle moito facelas e foise todo contento para a súa casa coa latiña de madalenas. Iso que se decepcionou un pouco ao ver que ían ser redondas porque a el as que lle gustan son as alargadas, aínda así prometeume que as probaría e o mellor de todo é que lle gustaron ;-)



En castellano
...o más conocidas como Drapet, creo que en honor a su creadora o descubridora.
Son tantas las recetas que tengo pendientes que no se por donde empezar. Todas las semanas hago algo invidual para tener en una cajita e ir comiendo durante la semana. Normalmente hago una de galletas y otra de magdalenas o muffins. Circulo por la red a la caza y captura de recetitas y la verdad es que hay mucha variedad y muy rica, eso que descarto lo que lleva mantequilla o nata, hay un mundo alternativo muy saludable y rico. Intentaré ir publicando para que no se me escape nada.
Estas magdalenas no son de lo más saludable que hago, pero son tan ricas que ya las he repetido tres veces.
Cuando publiqué las de Xabier Barriga y comenté que ni fu, ni fa, hubo alguna bloguera que me hizo sugerencias y una de ella fue Sebair, me sugería, precisamente, estas magdalenas, nunca me había fijado, pero una vez que me lo dijo ella, las vi en multitud de blogs. La última fue en el blog "Uhmm, que rico!!" y sin más dilación me dispuse a hacerlas. Todo el mundo habla maravillas de ellas y se merecen esos halagos porque son realmente jugosas y ricas.
La segunda vez que las hice tuve un ayudante de excepción, un amiguito mío de cuatro años, el cual me hace pasar unos ratos muy agradables y divertidos. A él le gustó mucho hacerlas y se fue todo contento para su casa con la latita de magdalenas. Eso que se decepcionó un poco al ver que iban a ser redondas porque a él las que le gustan son las alargadas, aún así me prometió que las probaría y lo mejor de todo es que le gustaron ;-)

Unha mostra das tres fornadas. Una muestra de las tres hornadas.


Ingredientes
3 ovos (eu poño 4 porque son moi pequeniños)
250 gr de aceite de xirasol
250 gr de azucre  (eu poño 170 g)
250 gr de leite
375 gr de fariña de forza (a última vez non me acordei e puxen de repostaría, non me gustaron tanto como as veces anteriores)
2 gasosas dobres (usei do mercadona, marca hacendado). A primeira vez que as fixen usei tres, pero a 2ª vez só tiña dúas e tamén quedaron ben, así que chega con dúas.
A raiadura dun limón ou dunha laranxa ou ensencia.




En castellano
Ingredientes
3 huevos  (eu poño 4 porque son moi pequeniños)                                                   
250 gr de aceite de girasol                              
250 gr de azúcar  (yo pongo 170 g)                                           
250 gr de leche                                               
375 gr de harina de fuerza (la última vez no me acordé y usé de repostería, no me gustaron tanto como las veces anteriores)                                       
2  gaseosas dobles  (usé del mercadona, marca hacendado). La primera vez que las hice  usé tres, pero la 2ª vez solo tenía dos  y también quedaron bien, así que llega con dos.                                  
La ralladura de un limón o de una naranja o ensencia.




Elaboración
- Bater os ovos co azucre e a raiadura ou esencia de limón ata conseguir unha mestura cremosa que triplique o volume.
- Engadir o aceite aos poucos e despois o leite.
- Tamizar a fariña e engadila xunto cos sobres de gasifiscante aos poucos.
- Deixar repousar a mestura na neveira (media hora como mínimo, pode ser máis).
- Introducir a masa nas cápsulas de papel, coa axuda dunha culler, que temos introducidas nunhas flaneiras. A masa non debe chegar ao borde da cápsula.


Un axudante de categoría. Un ayudante de categoría


- Agregar azucre por encima da masa. Queda moi ben se ao azucre lle engadímos raiadura de limón e o aromatizamos fregándoo coas xemas dos dedos.
- Meter ao forno prequentado a 220º, báixase a 200º ao metelas no forno, ata que estean douradiñas, uns 20 minutos aproximadamente.
A min sáenme 20





En castellano
Elaboración
- Batir los huevos con el azúcar y la ralladura o esencia de limón hasta conseguir una mezcla cremosa que triplique el volumen.
- Añadir el aceite poco a poco y después la leche.
- Tamizar la harina y añadirla junto con los sobres de gasificante, poco a poco.
- Dejar reposar la mezcla un rato en la nevera (media hora como mínimo).
- Introducir la masa en las cápsulas de papel, con ayuda de una cuchara, que previamente hemos depositado en el interior de una flanera, sin que llegue totalmente al borde de la cápsula.
- Agregar por encima de la masa azúcar. Queda muy bien si al azúcar le añadimos ralladura de limón y lo aromatizamos frotándolo con las yemas de los dedos.
- Meter al horno precalentado a 220º, se baja a 200º al meterlas en el horno, hasta que estén doraditas, unos 20 minutos aproximadamente.

A mi me salen 20.


lunes, 11 de julio de 2011

GALLETAS DE ABELÁ

GALLETAS DE AVELLANA
Vaia lea acabo de ter coa palabra abelá, en galego con "b", en castelán con "v" e non sabía cal era cal, púxenos ao contrario. Hai unha chea de palabras que en galego se escriben con b e en castelán con v ou viceversa e ás veces ármome unha lea...
Ortografía a parte, imos cunhas deliciosas e lixeiras galletas, neste caso son de abelá, pero tamén as fixen con améndoa e teño en mente facelas con noz, así que poderiamos chamarlle galletas de froitos secos. Son esponxadas e moi fáciles de facer e mollan no leite de marabilla. Vinllas a María, de Una pincelada en la cocina e non dubidei en copiarllas, de feito creo que lle copiei todas as receitiñas de galletas que ten no seu blog. A María téñolle un agarimo especial, é desas persoas que comentan nos blogs, próximas, pero que non teñen blog e de súpeto un día aparece con blog, se é que xa apuntaba xeitos e demóstranos cada día que nos facía moita falta, a min polo menos, que xa lle copiei unhas cantas recetiñas, xa que nos ofrece unhas receitas fáciles e sobre todo moi sas, que é o que ando buscando ultimamente. Busco receitas sen manteigas, nin natas, sen demasiado azucre, pero ricas. Ás veces os pilotiños vermellos do noso organismo acéndense e dinnos que algo non funciona ben, está nas nosas mans intentar porlle remedio e cambiar os nosos hábitos alimenticios. Aínda que sempre direi que as cousiñas non teñen o mesmo sabor sen unha boa manteiga ou algo de nata. Pero estas mozas son malas, malas.
En castellano 
Menudo lío acabo de tener con la palabra avellana, en gallego con "b", en castellano con "v" y no sabía cual era cual, los puse al contrario. Hay un montón de palabras que en gallego se escriben con b y en castellano con v o viceversa y a veces me armo un lío...
Ortografía a parte, vamos con unas deliciosas y ligeras galletas, en este caso son de avellana, pero también las hice con almendra y tengo en mente hacerlas con nuez, así que podríamos llamarle galletas de frutos secos. Son esponjositas y muy fáciles de hacer y mojan en la leche de maravilla. Se las vi a María, de Una pincelada en la cocina y no dudé en copiárselas, de hecho creo que le he copiado todas las recetas de galletas que tiene en su blog. A María le tengo un  cariño especial, es de esas personas que comentan en los blogs, cercanas, pero que no tienen blog y de repente un día aparece con blog, si es que ya apuntaba maneras y nos demuestra cada día que nos hacía mucha falta, a mi por lo menos, que ya le he copiado unas cuantas recetitas. Ya que nos ofrece unas recetas fáciles y sobre todo muy sanas, que es lo que ando buscando ultimamente. Busco recetas sin mantequillas, ni natas, sin demasiado azúcar, pero ricas. A veces los pilotitos rojos de nuestro organismo se encienden y nos dicen que algo no funciona bien, está en nuestras manos intentar ponerle remedio y cambiar nuestros hábitos alimenticios. Aunque siempre diré que las cositas no tienen el mismo sabor sin una buena mantequilla o algo de nata. Pero estas chicas son malas, malas.



Ingredientes
2 ovos
100 g de azucre
¼ vaso (dos de nocilla) de aceite de oliva suave ou xirasol
120 g de fariña de pastelería
75 g de abelá tostada e moída (na picadora), ou outro froito seco, améndoa, noz.
½ sobre de fermento royal
Raiadura de laranxa ou limón (ou unhas pingas de esencia)
Para decorar:
Sésamo, cru, ou tostado
Améndoa fileteada
En castellano
Ingredientes
2 huevos
100 g de azúcar
¼  vaso (de los de nocilla) de aceite de oliva suave o girasol
120 g de harina de pastelería
75g de avellana tostada y molida (con la picadora). o otro fruto seco, almendras, nueces.
½  sobre de levadura royal
Ralladura de naranja o limón (o unas gotas de esencia)
Sal, una pizquita (no le pongo)
Para decorar:
Sésamo, crudo, o tostado
Almendra fileteada

Preparación
- Nun bol mesturamos ben, o azucre cos ovos, cunha batidora de varillas eléctrica.
- Logo, sen deixar de bater imos engadindo aos poucos o aceite, e despois a raiadura de limón ou laranxa.
- Noutro conco, mesturamos a fariña de pastelería co sal, e o fermento, a tamizamose ímoslla engadindo aos poucos á mestura anterior.
- Seguimos batendo e a continuación engadímoslle as abelás moídas, mesturamos ata que nos quede unha masa coma se fóra para un biscoito, pero un pouco máis espesa.
- Acendemos o forno a 180º. Nunha bandexa de forno con papel de fornear imos depositando montonciños sobre o papel, axudados dunha culler, e deixando unha separación entre eles (xa que medran)
- Botámoslle por encima o sésamo e a améndoa fileteada. E introducímolas no forno uns 15 ou 18 min.
- Cando as saquemos do forno despegámolas do papel con axuda dunha espátula e deixámolas arrefriar sobre unha grella.

En castellano
Preparación:
-  En un bol mezclamos bien, el azúcar con los huevos, con una batidora de varillas eléctrica.
- Luego,  sin dejar de batir vamos añadiendo poco a poco el aceite, y después la ralladura de limón o naranja.
 - En otro cuenco, mezclamos la harina de pastelería con la sal, y la levadura, la tamizamos y se la vamos añadiendo poco a poco a la mezcla anterior.
- Seguimos batiendo y a continuación le añadimos las avellanas molidas, mezclamos hasta que nos quede una masa como si fuera para un bizcocho, pero un poco más espesa.  
- Encendemos el horno a 180º. En una bandeja de horno con papel de hornear  vamos depositando montoncitos sobre el papel, ayudados de una cuchara, y dejando una separación entre ellos (ya que crecen)
- Le echamos por  encima el sésamo y  la almendra fileteada. Y las introducimos en el horno unos 15 o 18 min.
- Cuando las saquemos del horno las despegamos del papel con ayuda de una espátula y las dejamos enfriar sobre una rejilla.
  


sábado, 2 de julio de 2011

TARTALETAS DE CABACIÑO E PESTO

TARTALETAS DE CALABACÍN Y PESTO
Vou pensar en alto, ou mellor dito, a escribir en público un pensamento, é un pensamento froito da observación, do que se escoita, do que contan, do que din, da reflexión... Hai xente á que lle gustan os batifondos, non vive, creo que non respira se na súa vida non hai conflitos, son capaces de buscalos onde non os hai, de enredar as cousas ata conseguir facer un conflito de algo simple. A que responderá que as persoas sexamos tan diferentes? Porque no lado oposto estamos os outros, os que eludimos os conflitos, os que se fai falta perder pérdese e listo, non pasa nada. As cousas que nos rodean son sinxelas, complicámolas nós, esaxerándoas, inventando, pondo en boca doutros o que non é e ata pór en boca do inocente palabras que son do acusador. Que pasa cando a unha persoa tranquila e para nada conflitiva se cruza no camiño cunha que busca problemas onde non os hai ? Complicado, de súpeto vese envolvido nunha maraña falsa da cal non sabe nin como a meteron. Hai xente que fala por toneladas, que é imprudente e un pouco inconsciente das consecuencias implícitas que poden levar as súas palabras, coas cales deben gozar e o único obxectivo, parece ser, que é facer dano. É como ir camiñando tranquilo por un camiño e de súpeto atópaste cunha pedra que fai que perdas o equilibrio, supoño que hai que sortealas e mirar sempre ao chan para non tropezar, o que significa non confiar en ninguén, penoso. Creo que hai máis xente boa que mala, pero os malos fan tanto dano que un malo vale por dez bos. Hai unha cita que di: “o peor dos malos é facer dubidar dos bos” e créoa certa, porque realmente é ao que se dedica moita xente, a desprestixiar a quen fai a súa vida tranquilamente, e empregan niso toda a súa enerxía, non sería mellor que cada un se gañase o seu prestixio cos seus actos e non desprestixiando a quen non se mete con ninguén??? Perden as súas enerxías en facer dano e ás veces ata o conseguen, iso é o peor.
Hai quen fala de envexa, non entendo ese concepto da envexa, non a entendo por máis que mo explican, non podo entender que unha persoa por non ser como outra, por non poder facer o que fai a outra ou por non poder ter o que ten a outra, estea disposto a facerlle dano de forma gratuíta sen o cheirar. Cada un ten que conformarse co que ten, co que é e se queres máis lóitao, búscao, trabállao, o outro seguro que o fixo. A min encantaríame ser alta, guapa, delgada, ter unha casa de luxo, ser graciosa e ocorrente, simpática e moitas cousas máis e non por iso odio ou lle desexo mal á xente que ten todo iso e nin moito menos faría algo para prexudicalas. Pero parece ser que hai xente que o fai, aínda que coñezo casos, ségueme custando crelo. Eu sempre penso que todo o mundo pode ser razoable e poder chegar a acordos, pero parece ser, que non todo o mundo. Que gañas de facer que a convivencia sexa difícil. Todas estas cousas decepciónanme, e fanme sentir moi mal, fanme sentir que o día a día é cruel e non querer confiar e non querer saír do caparazón, decepcionarte dos seres humanos.
Todos somos egoístas por natureza, inevitablemente pensamos primeiro en nós e seguro que en multitude de ocasións, por ese feito, facemos dano a outros, dano do que hai que saber pedir desculpas, un dano que intentaremos non repetir, pero facelo deliberadamente??? O dano polo pracer do dano?? Non podo entendelo.
Outros tamén se dedican a culpar ou desprestixiar a alguén para limpar as súa propia imaxe e para distraer a atención. Mentres centran a atención sobre alguén, botándolle cargas que non ten, ou ata que son propias, mentres fan iso, desvían a atención sobre as súas carencias, as súas faltas, o seu mal facer.
Creo, como conclusión, que cada un debe facer o seu labor o mellor que sabe e pode, deixar facer aos demais, non xulgar a ninguén sen coñecer a realidade, falar e chegar a conclusións comúns. Se cada un fai o seu traballo, se cada un fai a súa vida con ganas e con dedicación, sen meterse con ninguén, seguro que conseguiriamos unha convivencia mellor e unha vida máis agradable. Ocupémonos de nós mesmos e non esteamos mirando de esguello o que fai o outro para xulgalo, cada un ten dabondo co seu. Vive e deixa vivir!!
A receita
Buscando receitas de calabaciño, xa tomaron a nosa casa e hai que consumilos, atopeime con esta en "El día más dulce" (encántame todo o que hai nese blog). É unha bomba calórica, e como tal, deliciosa. 

 


En castellano
Voy a pensar en alto, o mejor dicho, a escribir en público un pensamiento, es un pensamiento fruto de la observación, de lo que se escucha, de lo que cuentan, de lo que dicen, de la reflexión... Hay gente a la que le gustan los follones, no vive, creo que no respira si en su vida no hay conflictos, son capaces de buscarlos donde no los hay, de enredar las cosas hasta conseguir hacer un conflicto de algo simple. A que responderá que las personas seamos tan diferentes? Porque en el lado opuesto estamos los otros, los que eludimos los conflictos, los que si hace falta perder se pierde y listo, no pasa nada. Las cosas que nos rodean son sencillas, las complicamos nosotros, exagerándolas, inventando, poniendo en boca de otros lo que no es e incluso poner en boca del inocente palabras que son del acusador. Que pasa cuando a una persona tranquila y para nada conflictiva se cruza en el camino con una que busca problemas donde no los hay ? Complicado, de repente se ve envuelto en una maraña falsa de la cual no sabe ni como le han metido. Hay gente que habla por toneladas, que es imprudente y un poco inconsciente de las consecuencias implícitas que pueden llevar sus palabras, con las cuales deben disfrutar y el único objetivo, parece ser, que es hacer daño. Es como ir caminando tranquilo por un camino y de repente te encuentras con una piedra que hace que pierdas el equilibrio, supongo que hay que sortearlas y mirar siempre al suelo para no tropezar, lo que significa no confiar en nadie, penoso, creo que hay más gente buena que mala, pero los malos hacen tanto daño que uno malo vale por diez buenos. Hay una cita que dice “lo peor de los malos es hacer dudar de los buenos” y la creo cierta, porque realmente es a lo que se dedica mucha gente, a desprestigiar a quien hace su vida tranquilamente, y emplean en ello toda su energía, no sería mejor que cada uno se ganase su prestigio con sus actos y no desprestigiando a quien no se mete con nadie??? Pierden sus energías en hacer daño y a veces hasta lo consiguen, eso es lo peor.
Hay quien habla de envidia, no entiendo ese concepto de la envidia, no la entiendo por más que me lo explican, no puedo entender que una persona por no ser como otra, por no poder hacer lo que hace la otra o por no poder tener lo que tiene la otra, esté dispuesto a hacerle daño de forma gratuita sin comerlo ni beberlo. Cada uno tiene que conformarse con lo que tiene, con lo que es y si quieres más lúchalo, búscalo, trabájalo, el otro seguro que lo hizo. A mi me encantaría ser alta, guapa, delgada, tener una casa de lujo, ser graciosa y ocurrente, simpática y muchas cosas más y no por ello odio o le deseo mal a la gente que tiene todo eso y ni mucho menos haría algo para perjudicarlas. Pero parece ser que hay gente que lo hace, aunque conozco casos, me sigue costando creerlo. Yo siempre pienso que todo el mundo puede ser razonable y poder llegar a acuerdos, pero parece ser, que no todo el mundo. Que ganas de hacer que la convivencia sea difícil. Todas estas cosas me decepcionan, y me hacen sentir muy mal, me hacen sentir que el día a día es cruel y no querer confiar y no querer salir del caparazón, decepcionarte de los seres humanos.
Todos somos egoístas por naturaleza, inevitablemente pensamos primero en nosotros y seguro que en multitud de ocasiones, por ese hecho, hacemos daño a otros, daño del que hay que saber pedir disculpas, un daño que intentaremos no repetir, pero hacerlo deliberadamente??? El daño por el placer del daño?? No puedo entenderlo.
Otros también se dedican a culpar o desprestigiar a alguien para limpiar sus propias imágenes y para distraer la atención. Mientras centran la atención sobre alguien, echándole cargas que no tiene, o incluso que son propias, mientras hacen eso, desvían la atención sobre sus carencias, sus faltas, su mal hacer.
Creo, como conclusión, que cada uno debe hacer su cometido lo mejor que sabe y puede, dejar hacer a los demás, no juzgar a nadie sin conocer la realidad, hablar y llegar a conclusiones comunes. Si cada uno hace su trabajo, si cada uno hace su vida con ganas y con dedicación, sin meterse con nadie, seguro que conseguiríamos una convivencia mejor y una vida más agradable. Ocupémonos de nosotros mismos y no estemos mirando por el rabillo del ojo lo que hace el otro para juzgarlo, cada uno tiene bastante con lo suyo. Vive y deja vivir!!
La receta
Buscando recetas de calabacín, ya han tomado nuestra casa y hay que consumirlos, me encontré con ésta en El día más dulce (me encanta todo lo que hay en ese blog). Es una bomba calórica, y como tal, deliciosa.



Ingredientes
Para a masa crebada:
250 gr de fariña
100 gr de manteiga
1 ovo
sal
Para o pesto:
12 follas de albahaca (6 gr) ou algo máis
70 ml de aceite de oliva virxe extra
25 gr piñóns
45 gr de parmesano recentemente rilado
1 dente de allo
sal e pementa
Para o resto do recheo
1 cabaciño grande
1 cebola
1 dente de allo
Aceite de oliva para rustrir a verdura
100 gr de beicon afumado cortado en tiras
2 ovos
200 ml de nata para cociñar (ou leite, ou metade e metade)
Sal



En castellano
Ingredientes
Para la masa quebrada:
250 gr de harina
100 gr de mantequilla
1 huevo
sal
Para el pesto:
12 hojas de albahaca (6 gr) o algo más
70 ml de aceite de oliva virgen extra
25 gr piñones
45 gr de parmesano recién rallado
1 diente de ajo
sal y pimienta
Para el resto del relleno
1 calabacín grande
1 cebolla
1 diente de ajo
Aceite de oliva para pochar la verdura
100 gr de beicon ahumado cortado en tiras
2 huevos
200 ml de nata para cocinar (o leche, o mitad y mitad)
Sal




Elaboración
Masa
 - Mesturar a fariña co sal. Incorporar a manteiga fregando cos dedos ata que se forme unha textura areosa. Agregar o ovo e formar a masa. Métese na neveira durante 30 minutos a 1 hora ( ou uns 15-20 min no conxelador, así é máis rápido)
- Unha vez un pouco endurecida a masa estírase. Eu fágoo encima dun papel de fornear e cubro a masa con filme para que non se pegue ao rodete.
- Colócase a masa, coa axuda do papel de fornear nun molde engraxado e enfariñado (nos moldes que eu utilizo non é necesario) . Pasamos o rodete polos bordos do molde e retiramos a masa sobrante que integramos co resto da masa e seguimos estirando para o resto das tartaletas. Picamos a masa cun garfo.
- Introducimos en forno prequentado a 180º durante 10 minutos. Podemos metelos cubertos con papel de fornear e encima uns garavanzos para facer peso (eu non o fago)
O molde ideal é un molde baixiño, estriado e de metal e se é antiadherente mellor.
Preparación do pesto:

- Torramos os piñóns nunha tixola.
- Raiamos o queixo parmesano.
- Pomos a albahaca, os piñóns e o dente de allo na picadora ou na batidora. Trituramos. Engadimos o queixo e volvemos á mesturar. Para rematar, incorpórase o aceite e vólvese a mesturar. Salpimentamos a gusto e listo.
Para facer o pesto guieime pola proposta de Isabel, de "Cocinando en mi isla amarilla". Hai mil propostas na rede e varían moito os ingredientes, neste caso a proporción dos ingredientes está adaptado ao meu gusto.





Preparación do resto do recheo
- Pomos nunha tixola a lume lento o beicon afumado, que se faga pero sen torrarse. Unha vez que estea feito colocámolo sobre un papel absorvente, para eliminar calquera tipo de graxa.
- Picamos a cebola e o dente de allo (fágoo na picadora), e o rustrimos durante 5 minutos, engadimos o cabaciño picado e seguimos rustrindo uns 20 minutos máis, póñolle unha tapa e vaise abrandando aos poucos con calor medio-baixo, salgamos a gusto. Botamos o pesto e integrámolo ben, incorporamos parte do baicon, deixamos un pouco para decorar, unha vez feito retiramos do lume.
- Nun bol batemos os ovos, engadimos a nata e cando estea todo ben mesturado, mesturámolo co anterior.
- Enchemos os moldes coa mestura e botamos por encima o beicon que reservaramos.
- Introducímolos no forno previamente quentado a 180ºC durante ao redor de media hora. Sacámolo e deixamos arrefriar sobre unha grella. Servir tépedo.
- Sobroume un pouco de recheo, metino nunha flaneira. Tamén sería unha boa opción.

Usei cinco tartaletas e tres máis pequeniñas. Paréceme unha opción ideal en pequeniño, como aperitivo.

En pequeniño, un aperitivo ideal. En pequeñito, un aperitivo ideal


En castellano
Elaboración
Masa
- Mezclar la harina con la sal. Incorporar la mantequilla frotando con los dedos hasta que se forme una textura arenosa. Agregar el huevo y formar la masa. Se mete en la nevera durante 30 minutos a 1 hora ( o unos 15-20 min en el congelador, así es más rápido)
- Una vez un poco endurecida la masa se estira. Yo lo hago encima de un papel de hornear y cubro la masa con film para que no se pegue al rodillo.
- Se coloca la masa, con la ayuda del papel de hornear en un molde engrasado y enharinado (en los moldes que yo utilizo no es necesario) . Pasamos el rodillo por los bordes del molde y retiramos la masa sobrante que integramos con el resto de la masa y seguimos estirando para el resto de las tartaletas. Pinchamos la masa con un tenedor.
- Introducimos en horno precalentado a 180º durante 10 minutos. Podemos meterlos cubiertos con papel de hornear y encima unos garbanzos para hacer peso (yo no lo hago)
 El molde ideal es un molde bajito, estriado y de metal y si es antiadherente mejor.



Preparación del pesto:
- Tostamos lo piñones en una sartén.
- Rallamos el queso parmesano.
- Ponemos la albahaca, los piñones y el diente de ajo en la picadora o en la batidora. Trituramos. Añadimos el queso y volvemos a a mezclar. Por último, se incorpora el aceite y se vuelve a mezclar. Salpimentamos a gusto y listo.
Para hacer el pesto me guié por la propuesta de Isabel, de "Cocinando en mi isla amarilla". Hay mil propuestas en la red y varían mucho los ingredientes, en este caso la proporción de los ingredientes está adaptado a mi gusto.
 Preparación del resto del relleno
- Ponemos en una sartén a fuego lento el beicon ahumado, que se haga pero sin tostarse. Una vez que esté hecho lo colocamos sobre un papel absorvente, para eliminar cualquier tipo de grasa.
- Picamos la cebolla y el diente de ajo, y lo pochamos durante 5 minutos, añadimos el calabacín picado y rehogamos unos 20 minutos más, le pongo una tapa y se va ablandando poco a poco con calor medio-bajo, salamos a gusto. Echamos el pesto y lo integramos bien, incorporamos parte del baicon, dejamos un poco para decorar, una vez hecho retiramos del fuego.
- En un bol batimos los huevos, añadimos la nata y cuando esté todo bien mezclado, lo mezclamos con lo anterior.
- Rellenamos los moldes con la mezcla y echamos por encima el beicon que habíamos reservado.
- Los introducimos en el horno previamente calentado a 180ºC durante alrededor de media hora. Lo sacamos y dejamos enfriar sobre una rejilla. Servir templado.
- Me sobró un poco de relleno, lo metí en una flanera. También sería una buena opción.
Usé cinco tartaletas y tres más pequeñitas. Me parece una opción ideal en pequeñito, como aperitivo.

Co recheo que sobrou fixen un flan, sería outra forma de presentación. Con el relleno que sobró hice un flan, sería otra forma de presentación.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...