Unha auténtica delicia. Levaba moito tempo con ganas de facela, comprei en varias ocasións as claras no mercadona para facela, pero, ao final, empregábaas noutras cousas. Nesta ocasión non o pensei moito e púxenme, cando me dei conta estaba feita. É moi perigosa porque non podes parar de comer, anaquiño a anaquiño, soa, mollada no café..., irresistible.
Pode parecer que por ser galega as bicas son algo típico nas nosas mesas. Pois non, eu coñecín a bica xa maiorciña, cando tiven unha compañeira de Ourense. Son típicas en Ourense, pero noutras zonas nin idea, hoxe en día un pouco máis porque se popularizaron, aínda que fai uns anos para nada.
Son coñecidas tres diferentes, parece ser que hai certas disputas da outoría dalgunha delas, non teño nin idea. O único que sei é que están deliciosas as tres.
Pois, como teño por costume, copieina, é que non me podo resistir ás delicias que se publican pola rede, algunhas delas nin chego a publicalas, son unha copiona sen remedio. E de quen??? Pois da miña querida amiga blogueira, Pamela, de Uno de dos, todo o que sae das súas mans fascíname, e esas fotos que ás veces nin me fixo na receita. A esta nena a natureza dotouna cunha sensibilidade especial, a sensibilidade dos artistas e das boas pesonas porque non pode ser máis doce e encantadora, sempre está disposta a axudar, sempre ten unha palabra de alento que reconforta. Creo que non digo nada que xa todos non saibamos, só hai que darse un paseo polo seu blogue e gozar da perfección e se a coñeces un pouquiño a perfección aumenta aínda máis.
En castellano
Una auténtica delicia. Llevaba mucho tiempo con ganas de hacerla, compré en varias ocasiones las claras en el mercadona para hacerla, pero, al final, las empleaba en otras cosas. En esta ocasión no lo pensé mucho y me puse, cuando me di cuenta estaba hecha. Es muy peligrosa porque no puedes parar de comer, trocito a trocito, sola, mojada en el café..., irresistible.
Puede parecer que por ser gallega las bicas son algo típico en nuestras mesas. Pues no, yo conocí la bica ya mayorcita, cuando tuve una compañera de Ourense. Son típicas en Ourense, pero en otras zonas ni idea, hoy en día un poco más porque se han popularizado, aunque hace unos años para nada.
Son conocidas tres diferentes, parece ser que hay ciertas disputas de la outoría de alguna de ellas, no tengo ni idea. Lo único que se es que están deliciosas las tres.
Pues, como tengo por costumbre, la copié, es que no me puedo resistir a las delicias que se publican por la red, algunas de ellas ni llego a publicarlas, soy una copiona sin remedio. Y de quien??? Pues de mi querida amiga bloguera, Pamela, de Uno de dos, todo lo que sale de sus manos me fascina, y esas fotos que a veces ni me fijo en la receta. A esta niña la naturaleza la ha dotado con una sensibilidad especial, la sensibilidad de los artistas y de las buenas pesonas porque no puede ser más dulce y encantadora, siempre está dispuesta a ayudar, siempre tiene una palabra de aliento que reconforta. Creo que no digo nada que ya todos no sepamos, solo hay que darse un paseo por su blog y disfrutar de la perfección y si la conoces un poquito la perfección aumenta todavía más.
Pode parecer que por ser galega as bicas son algo típico nas nosas mesas. Pois non, eu coñecín a bica xa maiorciña, cando tiven unha compañeira de Ourense. Son típicas en Ourense, pero noutras zonas nin idea, hoxe en día un pouco máis porque se popularizaron, aínda que fai uns anos para nada.
Son coñecidas tres diferentes, parece ser que hai certas disputas da outoría dalgunha delas, non teño nin idea. O único que sei é que están deliciosas as tres.
Pois, como teño por costume, copieina, é que non me podo resistir ás delicias que se publican pola rede, algunhas delas nin chego a publicalas, son unha copiona sen remedio. E de quen??? Pois da miña querida amiga blogueira, Pamela, de Uno de dos, todo o que sae das súas mans fascíname, e esas fotos que ás veces nin me fixo na receita. A esta nena a natureza dotouna cunha sensibilidade especial, a sensibilidade dos artistas e das boas pesonas porque non pode ser máis doce e encantadora, sempre está disposta a axudar, sempre ten unha palabra de alento que reconforta. Creo que non digo nada que xa todos non saibamos, só hai que darse un paseo polo seu blogue e gozar da perfección e se a coñeces un pouquiño a perfección aumenta aínda máis.
En castellano
Una auténtica delicia. Llevaba mucho tiempo con ganas de hacerla, compré en varias ocasiones las claras en el mercadona para hacerla, pero, al final, las empleaba en otras cosas. En esta ocasión no lo pensé mucho y me puse, cuando me di cuenta estaba hecha. Es muy peligrosa porque no puedes parar de comer, trocito a trocito, sola, mojada en el café..., irresistible.
Puede parecer que por ser gallega las bicas son algo típico en nuestras mesas. Pues no, yo conocí la bica ya mayorcita, cuando tuve una compañera de Ourense. Son típicas en Ourense, pero en otras zonas ni idea, hoy en día un poco más porque se han popularizado, aunque hace unos años para nada.
Son conocidas tres diferentes, parece ser que hay ciertas disputas de la outoría de alguna de ellas, no tengo ni idea. Lo único que se es que están deliciosas las tres.
Pues, como tengo por costumbre, la copié, es que no me puedo resistir a las delicias que se publican por la red, algunas de ellas ni llego a publicarlas, soy una copiona sin remedio. Y de quien??? Pues de mi querida amiga bloguera, Pamela, de Uno de dos, todo lo que sale de sus manos me fascina, y esas fotos que a veces ni me fijo en la receta. A esta niña la naturaleza la ha dotado con una sensibilidad especial, la sensibilidad de los artistas y de las buenas pesonas porque no puede ser más dulce y encantadora, siempre está dispuesta a ayudar, siempre tiene una palabra de aliento que reconforta. Creo que no digo nada que ya todos no sepamos, solo hay que darse un paseo por su blog y disfrutar de la perfección y si la conoces un poquito la perfección aumenta todavía más.
Ingredientes
- 9 claras de ovo (utilicei un bote de claras do Mercadona)
- 350 gr de azucre (ela pon 400, pero a min non me gusta o doce en exceso, por iso sempre quito azucre, para a próxima porei 300)
- 375 gr de fariña de trigo normal
- 375 ml de nata 35% m.g.
- Manteiga para engraxar o molde
- Azucre e canela en po para espolvorear (eu puxen unha cullerada de azucre e unha culleradiña de canela)
- Pamela engade esencia que anís que eu non puxen
En castellano
- 9 claras de ovo (utilicei un bote de claras do Mercadona)
- 350 gr de azucre (ela pon 400, pero a min non me gusta o doce en exceso, por iso sempre quito azucre, para a próxima porei 300)
- 375 gr de fariña de trigo normal
- 375 ml de nata 35% m.g.
- Manteiga para engraxar o molde
- Azucre e canela en po para espolvorear (eu puxen unha cullerada de azucre e unha culleradiña de canela)
- Pamela engade esencia que anís que eu non puxen
En castellano
Ingredientes
- 9 claras de huevo (utilicé un bote de claras del Mercadona)
- 350 gr de azúcar (ella el pone 400, pero a mi no me gusta el dulce en exceso, por eso siempre quito azúcar, para la próxima pondré 300)
- 375 gr de harina de trigo normal
- 375 ml de nata 35% m.g.
- Mantequilla para engrasar el molde
- Azúcar y canela en polvo para espolvorear (yo puse una cucharada de azúcar y una cucharadita de canela)
- Pamela añade esencia que anís que yo no el puse
Preparación:
- Montamos a nata e reservamos.
- Batemos as claras a punto de neve. Cando estean a medio montar engadimos o azucre pouco pouco (tamén sería o momento de engadir a esencia de anís) e seguimos batendo ata que estean ben firmes.
- Engadimos á mestura anterior a fariña tamizada aos poucos e intentando baixar as claras o menos posible, sempre delicadamente e con movementos envolventes no mesmo sentido.
- Para rematar botamos a nata montada tamén con coidado, ata que estea integrada.
- Engraxamos o molde con manteiga (no meu caso era margarina) e encima papel sulfurizado (sempre engraxo o molde antes de pór o papel para que se agarre mellor), vertemos a mestura e espolvoreamos cunha mestura feita de canela e azucre.
- Metemos no forno prequentado a 210º e cambiámolo 190º ao introducir a bica, no nivel 2 durante uns 35 minutos, nos últimos 10´ puxen o ventilador. O forno cada un debe coñecer o seu e adecualo ás súas "teimas"
- Deixamos que arrefríe un pouco no molde antes de sacalo, senón rompería.
- Usei un molde de cristal de 23 x 32
- Montamos a nata e reservamos.
- Batemos as claras a punto de neve. Cando estean a medio montar engadimos o azucre pouco pouco (tamén sería o momento de engadir a esencia de anís) e seguimos batendo ata que estean ben firmes.
- Engadimos á mestura anterior a fariña tamizada aos poucos e intentando baixar as claras o menos posible, sempre delicadamente e con movementos envolventes no mesmo sentido.
- Para rematar botamos a nata montada tamén con coidado, ata que estea integrada.
- Engraxamos o molde con manteiga (no meu caso era margarina) e encima papel sulfurizado (sempre engraxo o molde antes de pór o papel para que se agarre mellor), vertemos a mestura e espolvoreamos cunha mestura feita de canela e azucre.
- Metemos no forno prequentado a 210º e cambiámolo 190º ao introducir a bica, no nivel 2 durante uns 35 minutos, nos últimos 10´ puxen o ventilador. O forno cada un debe coñecer o seu e adecualo ás súas "teimas"
- Deixamos que arrefríe un pouco no molde antes de sacalo, senón rompería.
- Usei un molde de cristal de 23 x 32
En castellano
Preparación:
- Montamos la nata y reservamos.
- Batimos las claras a punto de nieve. Cuando estén a medio montar añadimos el azúcar poco poco (también sería el momento de añadir la esencia de anís) y seguimos batiendo hasta que estén bien firmes.
- Añadimos a la mezcla anterior la harina tamizada poco a poco e intentando bajar las claras lo menos posible, siempre delicadamente y con movimientos envolventes en el mismo sentido.
- Por último echamos la nata montada también con cuidado, hasta que esté integrada.
- Engrasamos el molde con mantequilla (en mi caso era margarina) y encima papel sulfurizado (siempre engraso el molde antes de poner el papel para que se agarre mejor), vertemos la mezcla y espolvoreamos con una mezcla hecha de canela y azúcar.
- Metemos en horno precalentado a 210º y lo cambiamos 190º al introducir la bica, en el nivel 2 durante unos 35 minutos, en los últimos 10´ puse el ventilador. El horno cada uno debe conocer el suyo y adecuarlo a sus "manías"
- Dejamos que enfríe un poco en el molde antes de sacarlo, sino se rompería.